Opgefriste Franse slag - Spelpartners
195
post-template-default,single,single-post,postid-195,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-child-theme-ver-1.0,select-theme-ver-3.8.1,wpb-js-composer js-comp-ver-5.1.1,vc_responsive
 

Opgefriste Franse slag

Opgefriste Franse slag

richard-den-dulk

Richard den Dulk,
regisseur Gort à la Carte

Op zoek naar een mooie locatie voor Gort à la Carte voor een loopje door een dromerig dorpje voel ik me soms bijna een makelaar. Die hebben het immers ook altijd over locatie, locatie, locatie.

Als wij Hollanders het hebben over de schoonheid van Frankrijk gaat het over die mooie staat van vervallen en door klimplanten overwoekerde huisjes, die schots en scheef staan langs een weggetje van oude kinderkopjes. In veel zaken is datgene wat ons trekt aan Frankrijk juist het tegenovergestelde van ons eigen opgeruimde landje. Terwijl wij in het zuiden graag van onze koffie genieten met uitzicht op nog net bewoonbare huisjes met afgebladderde luiken, staan bij ons thuis de kozijnen strak in de lak en bellen we de gemeente als er een stoeptegel scheef zit.

Stiekem zijn we misschien jaloers op die Franse slag. De Fransman die ‘s middags en ‘s avonds een lekker glas wijn leegdrinkt en niet zijn schuurmachine en verfkwast ter hand neemt om die buitenboel eens lekker in de verf te zetten. Gelukkig maar, want als dat zou gebeuren, zouden we nog langer moeten zoeken naar dat mooie straatje en dat authentieke dorpspleintje.

We waren vandaag dan ook helemaal verrukt toen we met de ploeg aankwamen bij een wijnboer die in een prachtig vakwerkhuis woonde. Met een mooie camerabeweging volgden we de Mehari langs de fruitbomen de heuvel af richting het oude vakwerkhuisje. Je zou er haast van dromen om een bed en breakfast te beginnen. Vol enthousiasme vraag ik de boer of ik even in de keuken mag kijken of we ook binnen kunnen draaien.

Maar bij binnenkomst schreeuwt een rode hoogglanskeuken met zwart aanrechtblad mij toe. Het huis is, zoals de makelaars dat hier in Frankrijk noemen, opgefrist. De boer ziet de schrik in mijn ogen en vraagt wat eraan scheelt. Het was echt een hele dure keuken geweest. Ik probeer mijn teleurstelling te verbergen en vertel hem dat het niet aan zijn mooie keuken ligt, want ik wil hem niet beledigen. Ik maak ervan dat de zon net verkeerd naar binnen schijnt. Dit kan onze camera echt niet aan.

Ach ja, je kunt niet alles hebben. Tot morgen!

Geen reacties

Helaas, het is niet mogelijk op dit bericht te reageren.